Langzamerhand verschijnen er recensies van Ophelia Omarmd op blogs en review sites. Hier een overzicht van die recensies:
Mijn favoriete tot nu toe is van Rianne Werring op Fantasyboeken.org.
“Een verzameling verhalen voor mensen met stalen zenuwen, van een woordkunstenaar met internationaal aandoende allure. Een juweeltje voor de liefhebbers van speculatieve fantasy!”
Geef toe, dat nodigt uit tot lezen van de hele recensie.
Voor de zekerheid hier integraal opgenomen ivm stopzetten activiteiten:
Agent James van Wheatfen krijgt een belangwekkende opdracht in het slaperige stadje Alwch: een mysterie dat hij op succesvolle wijze zal ontrafelen maar welke hij toch nooit aan zijn superieuren zal kunnen rapporteren. Op de vooravond van Ragnarok laat Thor zich verleiden tot een potje runenspel dat het einde der tijden een verrassende wending zal geven. De Murderabilia Tentoonstelling van het Indiana Staatsmuseum herbergt je nieuwe beste vriend – je weet het enkel zelf nog niet. Geleid door Grijsje gaat Groentje op een gevaarlijk avontuur dat schier oneindig eindigt – en opnieuw begint. Lovecraftiaans mysterie, humoristische mythen; hypothetische horror en puzzelachtige science fiction – het zijn maar enkele voorbeelden van wat er in Ophelia Omarmd te vinden is. De gemene deler? Mike Jansens verhalen zijn vrijwel zonder uitzondering duister en speculatief.
Dat Jansen veelal Engelstalig schrijft en met enige regelmaat aan de overkant van de oceaan wordt gepubliceerd, is te merken aan zijn werk. Zowel in thematiek, taalgebruik en locatiekeuze is het duidelijk dat hij een weidser publiek dan slechts het Nederlandse dan wel Vlaamse voor ogen heeft. Daardoor leest de bundel bijna als een niet-oorspronkelijk werk – je krijgt als lezer het gevoel een vertaling te lezen. Storend is dat niet, het doet eerder de vraag rijzen of Jansen in Nederland niet wat meer aandacht zou mogen verdienen.
De bundel zelf zit goed in elkaar: langere en kortere verhalen worden afgewisseld met korte gedichten of situatieschetsen, wat veel lucht geeft – je wordt als lezer niet van het ene universum in het andere geworpen zonder dat er even tijd is voor een adempauze. Daarbij geven ze lucht op een andere wijze: Lieve Kitty en Opera zijn ronduit komisch te noemen en geven ruimte voor een glimlach voordat je als lezer een nog grimmiger dimensie induikt.
Er mag gezegd worden dat Jansen een veeleisende auteur is: veel van zijn wat langere verhalen komen pas goed tot hun recht als ze herlezen worden: dan vallen de puzzelstukjes op hun plaats. Verhalen als Veranderman, Meester Prikkebeen, Instructie in Deconstructie, De achttiende van Rasmussen – het zijn geen hapsnapverhalen. Dat maakt de doelgroep wel een heel stuk kleiner. Daar komt bij dat het gros van de verhalen een open einde heeft en daar moet je als lezer tegen kunnen – niet iedereen wil na het zoveelste losse eindje zijn eigen fantasie op haar beloop laten om tot een bevredigend einde te kunnen komen. De bundel is dus zeker niet bedoeld voor wie zin heeft een verhaaltje voor het slapengaan: in de eerste plaats zijn de meeste verhalen daar te griezelig voor en in de tweede plaats vereist de verwerking wat hersenkracht. Voor wie daar voor open staat, kent Ophelia Omarmd echter vele pareltjes.
Een verzameling verhalen voor mensen met stalen zenuwen, van een woordkunstenaar met internationaal aandoende allure. Een juweeltje voor de liefhebbers van speculatieve fantasy!
(Rianne Werring)
Een goede review op Fantasywereld door Adinda Verburg.
“Jansen lijkt gefascineerd door steden, maar ook door het naamloze kwaad en gruwelijke, anonieme monsters. Zijn verhalen hebben een duister tintje, en vallen met name op door de sterke sfeer.”
Ja, dat klinkt wel als de verhalen die ik schrijf…
Op Goodreads staat een aantal lezers-reviews.
